Η εργασία αυτή ήταν ομαδική με τον Ιωάννη Μπούφη.

'' .. Όλα όσα βλέπουμε υπάρχουν. Μπορούμε να τα δούμε . Μπορώ να δω με τα μάτια μου την μαμά, αλλά δεν μπορώ να δω τα μάτια μου. Το μωρό μπορεί να δει τα χέρια του, αλλά δεν μπορεί να δει τον εαυτό του. Άρα... υπάρχει πραγματικά το μωρό; Εμείς υπάρχουμε πραγματικά; .. ''

Μας ζητήθηκε η δημιουργία μιας ¨συσκευής¨ που θα παρήγαγε κάτι, έστω και κάτι το οποίο δεν είναι υλικό ή χειροπιαστό.

Η ¨συσκευή¨ είναι εμπνευσμένη από το θρύλο του Ίκαρου, όπου ο ήλιος διαπερνά τα φτερά του. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του κυρίως σώματος των φτερών είναι ένα πολύ ελαφρύ διαφανές ύφασμα, το οποίο βάφεται σε διάφορα χρώματα που μοιάζουν με λιωμένο κερί (το υλικό από το οποίο έγιναν τα φτερά του Ικάρου).

Αυτή η ¨συσκευή¨ κάνει δυνατό τον διαχωρισμό του χώρου μέσα από το σκελετό και το ύφασμα των φτερών. Χρησιμεύει ως ΄΄καμβάς΄΄ για τη δημιουργία σκιών αναλόγως της κατεύθυνσης του φωτός που πέφτει πάνω του. Η συσκευή δημιουργεί για το χρήστη ένα χώρο μέσα στο χώρο.

Όταν ο ήλιος διαπερνά τα φτερά ο χρήστης μπορεί να δει παραμορφωμένες εικόνες της υπάρχουσας πραγματικότητας και του τοπίου. Ο χρήστης μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το πλεονέκτημά του ώστε να σκιτσάρει ή να φωτογραφίσει ότι είναι σε θέση να δει, και να μεταφράσει την έκβαση αυτού του πειράματος.

Αυτή η χρήση βρίσκει τις ρίζες της στην Προβολή Σκιών (Ψυχολογική Προβολή), η οποία είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας, στην οποία ένα άτομο αρνείται υποσυνείδητα τα δικά του χαρακτηριστικά, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τα οποία στη συνέχεια αποδίδονται/προβάλλονται στον έξω κόσμο και συνήθως σε άλλους ανθρώπους. Επίσης αυτή η προβολή περιλαμβάνει και την πεποίθηση ότι και οι άλλοι ενστερνίζονται αυτές τις απόψεις.

Σύμφωνα με τον Sigmund Freud , η προβολή είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ''προβάλει'' τις σκέψεις, τα κίνητρα, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του σε κάποιον άλλον. Τα συναισθήματα ή διεγέρσεις, που το εγώ προσπαθεί να αποκρούσει, στην συνέχεια γίνονται αντιληπτά σαν να είναι έξω από το ''εγώ'' του. Η προβολή όλων αυτών πάνω σε ένα εξωτερικό αντικείμενο δεν φαίνεται σαν κάτι ξένο και μακρινό από το εγώ, επειδή η σύνδεση του εαυτού με την εν λόγω προβολή έιναι, προφανώς, διαρκής.